RSS

Categorie archief: Filmreviews

He’s just not that into you

 

Waarom zoeken vrouwen altijd excuses als een kerel ons niet terug smst of belt?

Oke. misschien heeft ie zn telefoon niet gehoord.
Is ie druk bezig met klussen en is even zn telefoon vergeten.
Of ehhh is boodschappen aan het doen?
Aan het werk misschien?

hhaha mischien is die druk aan t werk

Het is een man hé, die zijn toch nooit zo snel

En wat nou als hij het smsje nog niet gezien heeft doordat ie z’n telefoon niet heeft horen af gaan oid

gewoon bellen, mannen hebben heel vaak niet door dat ze een berichtje gekregen hebben
of toen geen tijd en ze vergeten naderhand te kijken

Kan het niet zo zijn dat je weer een berichtje van hem niet ontvangen hebt? Omdat dat de eerste keer ook zo was?

nee gekheid, vind het wel erg lang duren nu..

Is het niet zo dat zijn smsje aan jou weer niet is aangekomen ? Kan je hem niet smsen om het te vragen?

Misschien zit hij toch op **** en heeft hij al jou zoen -en overbeharing afknappers gelezen en is hij in shock?

Opzich zou ik best wel begrijpen hoor, als hij niet terug stuurt omdat jij een druk weekend had?

Hij heeft van zaterdag tot maandag associaal lang geslapen, zodat hij je niet kon smsen ofzo

En dan als je als medevrouw de waarschijnlijke waarheid zegt, dan ben jíj de bitch. Nee, níet de man die niet smst. Wat hebben zij vrouwen nog veel te leren. Het is niet zo dat ik ze niet begrijp, mijn hemel! Been there, done that and got the lousy tshirt… Maar na het lezeThe Truth!!n van het boek zijn mijn ogen iig wel open gegaan. Ik raad het iedereen aan, alleen niet iedereen zal de confrontatie aan durven. Ik hoop van harte van wel, want het bespaart je zoveel waisted energy en tijd 😀


 
2 reacties

Geplaatst door op 1 november 2010 in Filmreviews, Levenswijsheden

 

The Fantastic Mr. Fox

Regie: Wes Anderson | Stemmencast: George Clooney (Mr. Fox), Meryl Streep (Mrs. Fox), Jason Schwartzman (Ash), Bill Murray (Badger), Michael Gambon (Franklin Bean) e.a. | Speelduur: 87 minuten | Jaar: 2009

The Fantastic Mr. Fox is een geweldige stop motion film, naar het gelijknamige boek van Roald Dahl. Naar het schijnt was er nogal wat opheft toen bekend werd dat Wes Anderson het ging regisseren, aangezien dat een beetje een excentriekeling blijkt te zijn heheh.. De verhaallijn is in grote lijnen gelukkig gelijk gebleven. Meneer Fox, zijn vrouw en enige zoon Ash worden geterroriseerd door de boeren Boggis, Bunce en Bean, die wraak willen nemen op het feit dat Fox er voortdúrend in slaagt hun kippen te stelen. Fox en zijn familie vluchten ondergronds en moeten keer op keer proberen uit de handen van deze drie boze boeren te blijven.

De grootste wijziging die Anderson en Baumbach hebben gemaakt ten opzichte van het boek is het terugbrengen van de vier zonen van Mr. Fox tot slechts één, Ash. De ‘small foxes’ hadden in het boek niet echt een grote rol, maar in de film is Ash misschien wel het belangrijkste personage. De relatie tussen vader en zoon speelt hier een grote rol. Ash probeert zich voortdurend te bewijzen ten opzichte van zijn succesvolle, charismatische vader, maar die heeft meer oog voor zijn ‘perfecte’neefje Kristofferson. Deze bewijsdrang van Ash vormt het emotionele hart van de film.

Fantastic Mr. Fox is een film die je met een grote grijns op je gezicht achterlaat. Van de prachtige animaties tot de heerlijke, Oscargenomineerde soundtrack van Alexandre Desplat, het is allemaal, bij gebrek aan een beter woord, zo ‘leuk’. De originele vondsten zijn niet op één hand te tellen en als je de hele familie Fox aan het eind van de film dan ook nog eens ziet dansen op de aanstekelijke klanken van Let’s Dance van de Bobby Fuller Four, weet je dat de lente echt is begonnen. And that’s about f*cking time! 😀

 
Een reactie plaatsen

Geplaatst door op 5 mei 2010 in Filmreviews, Lekkere deuntjes

 

Lucía, Luis y el Lobo [Lucía, Luis and the Wolf]

Directed by Niles Atallah, Cristobal Leon & Joaquin Cociña – Chile.
#1 LUCIA
Lucía is the 1st short video of the 2-part series Lucía, Luis y el Lobo (Lucía, Luis and the Wolf). The video was shot frame by frame with a digital photo camera. Materials: charcoal, dirt, flowers, found objects and cardboard.


#2 LUIS
Luis is the 2nd short video of the series Lucía, Luis y el lobo (Lucía, Luis and the Wolf), it is a follow-up to the short video Lucía. The video was shot frame by frame with a digital photo camera. Materials: charcoal, dirt, flowers, found objects and cardboard.


Dit soort animatie weet keer op keer mijn aandacht te trekken en vast te houden. Wat een werk gaat hier in zitten zeg.. Elke verandering in het beeld is 1 foto, dus een zo’n filmpje bestaat duizendennnnnnn foto’s achter elkaar geplakt! Amazing isn’t it! En dan ook nog zo gecompliceerd met houtskool op de muur, in een kamer met meubels die een actieve rol spelen… Van mijn kant dan ook alleen maar respect voor Niles Atallah, Cristobal Leon & Joaquin Cociña. Ik kan niet wachten op nog een filmpje, al zal dat wel even gaan duren 😉

 
Een reactie plaatsen

Geplaatst door op 11 maart 2010 in Filmreviews

 

The Princess and the Frog

Tiana is een jong meisje die haar vaders droom achterna gaat: een eigen restaurant te openen. Ze werkt heel hard, twee banen, geniet eigenlijk nooit en neemt al helemaal nooit de tijd om Prince Charming tegen te komen wat haar anders dan de anderen maakt.
Prins Naveen is echt een verfrissend figuur, absoluut geen traditiegetrouwe Disney prins. Eindelijk een leuke en geen saaie kerel 😉 Hij komt aardig wat tijd op het scherm voorbij en laat ons zien dat prinsen meer zijn dan alleen maar stoffige pakken. Het paartje heeft een heerlijke “chemistry” and hun reis is vol humor en hartverwarmende momenten, besprenkeld met wat Disney magie!

Als klein meisje zijnde was ik al dol op de Disney films.  Alladin, Belle en het Beest, De kleine zeemeermin, etc. ik heb ze allemaal gezien! En later nog een keer met mijn 10 jaar jonger zusje. En nee dat vond ik bepaald geen straf! Hoe heerlijk was het om weg te dromen, zelf de ster te zijn in de film en niet te vergeten: keihard mee te zingen met de liedjes (en ja ik ken ze nog steeds uit mn hoofd, no shame here!).

Deze film laat mij weer even dat zelfde kleine meisje zijn. Ik heb geweldig gelachen om jazzy Louis, getreurd om poor Ray en gezwijmeld bij het voelen van de magie tussen Tiana en Naveen. Disney laat zich van zich horen en dat werd tijd. Hopelijk laat een nieuwe tekenfilm niet zo lang op zich wachten als deze, want ik vind het heerlijk om dat kleine meisje voor anderhalf uur te kunnen zijn 😉

 
Een reactie plaatsen

Geplaatst door op 11 maart 2010 in Filmreviews, Jeugdsentiment

 

Wild things!!

Deze film raad ik iedereen aan! Wat een plezier om te kijken! Het is geen kinderfilm wat je misschien verwacht, maar een poëtische film over de chaos van kind-zijn en opgroeien.

Dit gevoel kreeg ik: Doe wat jíj wilt. Luister naar je stem, het kleine avontuurlijke mensje in jezelf. Ga op zoek naar het avontuur. En wat het avontuur is, dat weet alleen jij.

De verwachtingen voor Where the Wild Things Are waren hooggespannen. Maurice Sendaks gelijknamige prentenboek (in Nederland bekend als Max en de Maximonsters) is een regelrechte kinderklassieker, en bijzonder geliefd in kleuterklassen over de hele wereld. De altijd eigenzinnige regisseur Spike Jonze heeft echter een complexe film afgeleverd, die misschien niet direct geschikt is voor kinderen, maar je wel direct terugvoert naar je eigen kindertijd.
De negenjarige Max is eigenlijk een hele gewone jongen. Hij heeft veel energie, een levendige fantasie en wil graag wat aandacht van zijn zus en moeder (Catherine Keener). Helaas voor Max hebben beiden het te druk met andere dingen om met hem te spelen of naar zijn verhalen te luisteren. Wanneer hij gefrustreerd van huis wegloopt, vindt Max een eiland dat bewoond wordt door de ‘Wild Things’: grote wezens die zowel lief en knuffelig als eng en monsterlijk kunnen zijn. Met een beetje overredingskracht van zijn kant wordt Max hun koning, en begint hij het leven van de Wild Things drastisch om te gooien.

De trailer mag niet ontbreken:

 
Een reactie plaatsen

Geplaatst door op 28 januari 2010 in Filmreviews